Alimentatieduur?

De maatschappelijke opvattingen over partneralimentatie veranderen. Velen vinden het niet meer gerechtvaardigd dat het huwelijk de grondslag is om gedurende vele jaren een bedrag te ontvangen gebaseerd op de welstand tijdens het huwelijk. En hoewel dit als uitgangspunt geldt, lijkt in steeds grotere mate het gevoel te heersen dat van een alimentatiegerechtigde verwacht mag worden, dat deze door te gaan werken zo snel mogelijk in eigen levensonderhoud kan voorzien.

Om die reden gaan er al enkele jaren stemmen op om de maximale duur van partneralimentatie te beperken. Vanuit de politiek zijn inmiddels initiatieven genomen om tot duurbeperking van partneralimentatie te komen. Daartegenover zijn er deskundigen, die menen dat de huidige wetgeving voldoende mogelijkheden biedt om een alimentatietermijn korter vast te (laten) stellen als de omstandigheden daar naar zijn. Rechters hebben de mogelijkheid de alimentatie voor een kortere termijn vast te stellen dan de wettelijke termijn van twaalf jaar. De stelplicht voor de alimentatieplichtige dat de alimentatiegerechtigde in het eigen levensonderhoud kan voorzien binnen een bepaalde termijn is zwaar.

Advocaten hebben de ervaring dat rechters zeer terughoudend zijn in het beperken van de duur van de alimentatie. Uitspraken over de afgelopen jaren laten zien, dat ondanks de mogelijkheid die de rechter heeft, het vrijwel nooit is gekomen tot een daadwerkelijke limitering van de alimentatieduur.

De oplossing voor beperking van de alimentatieduur lijkt op dit moment te liggen bij de politiek in de vorm van een wetswijziging.

I. de Dobbelaere-Woets

september 2013